De Tsiet II

Waarom dat gedicht?


Het is typisch een gedicht wat bij de Klinefelter hoort. Iemand die Klinefelter heeft moet een rustig leven lijden. Moet in een veel lager tempo leven. Doet hij dat niet, dan raakt hij overspannen.
Vroeger toen ik kind was, zat ik op het stoepje voor de deur van ons huis in de zon. Iedereen in het gezin en om me heen in de straat was druk met van alles en ik zat daar te niksen, lekker in de zon te niksen. Op een gegeven moment, kwam de bakker en die belde aan, de deur zwaaide open en mijn moeder stond achter me. Zits se werm nuuks tse doeè? Zit je weer niks te doen, was haar altijd zelfde commentaar. Ze begreep het niet. Ik was niet niks aan het doen, ik was mijn lichaam in rust aan het brengen, omdat ik steeds dingen moest doen in hun tempo.


En nu is dat nog steeds zo. Ik heb mijn rust nodig. Ik plan ook niks, alleen als ik naar het ziekenhuis moet of een dringende afspraak heb. Ik pluk elke dag en zit vaak gewoon niks te doen, zittend in mijn tuin, of op de bank, mijn lichaam tot rust brengen.


Mensen die niet begrijpen, dat ik zo moet leven, daar stop ik mee.