Eindelijk
Vandaag, mijn eerste pleister geplakt, het gaat beginnen, kijken hoe lang dat het duurt voordat ik eindelijk van die drang af ben dat je steeds wat moet, de invloed van testosteron. Ga ik veranderen, gaan mijn borsten groeien, krijg ik dan eindelijk die kont en worden mijn heupen breder.
Gisteren was ik de eerste keer bij de endocrinoloog. Veel van de informatie die voor die “mannen” geldt niet voor mij. Borsten heb ik al, vrouwelijke huid ook, zelfs vrouwelijke inplant van het schaamhaar, dat gaat die “mannen” nooit lukken en ik denk dat als de testosteron is uitgewerkt, dat dat libido ook weg is en ook de spontane erectie.
Voorafgaand aan de Endocrinoloog had ik een BIA onderzoek, ik had het nog nooit gehad. Men meet de plaats waar het vet en de spieren zitten, en de natuurlijke leeftijd en het gewicht.
Ik was weer wat zwaarder geworden. De bètablokkers zijn daar debet aan. Lager hartslag, lagere verbranding, maar ik heb meer spiermassa als vetmassa. En mijn natuurlijke leeftijd is 53 jaar, 14 jaar jonger dan de werkelijkheid, ik mag niet klagen.
Het was niet allemaal positief die dag. De receptioniste van afdeling K spreekt me nog altijd aan met meneer, ze weet in welke fase dat ik zit, ze weet dat genderdysfory is geconstateerd en toch nog altijd meneer, in een woord belachelijk, die mannelijke kleren behoudt ik nog even, want ik bedoel, als men mij nog steeds aanspreekt als meneer, dan moet je je er ook naar kleden.
Maar ik denk dat het gewoon pesterijen zijn, nadat ik haar bij het intake gesprek voor schut gezet heb. Sommige mensen zijn nu eenmaal haatdragend, de opmerking toen ik aan de balie kwam van “ik weet wel wie je bent” sprak boekdelen. Als ze toch weet wie ik ben, waarom dan nog steeds meneer, ik kan het niet anders zien als pesterijen, maar daar kan ik tegen, dat heb ik nooit anders gekend.
Bloedprikken was een catastrofe, heb net een klacht ingediend, toen ik vanmorgen het pleister eraf deed was mijn hele arm rood van het bloed. Dit kan natuurlijk niet. Ik heb nog zo tegen haar gezegd als het niet lukt uit de arm, haal het uit mijn hand, maar nee hoor, gewoon eigenwijs zijn, wat moet dat sukkeltje van een Limburger, wij weten het wel beter, wij steken gewoon die naald door de aderen tot midden in de arm en dan trekken we langzaam terug en dan zal er ook wel ergens bloed uit komen. Dat dat bloed blijft lopen, door de bloedverdunner, daar had die trut geen boodschap aan. De arm doet enorme pijn, kan hem ook bijna niet bewegen, zal ook nog wel het nodige weefsel naar de klote zijn.
Gisteren was ik de eerste keer bij de endocrinoloog. Veel van de informatie die voor die “mannen” geldt niet voor mij. Borsten heb ik al, vrouwelijke huid ook, zelfs vrouwelijke inplant van het schaamhaar, dat gaat die “mannen” nooit lukken en ik denk dat als de testosteron is uitgewerkt, dat dat libido ook weg is en ook de spontane erectie.
Voorafgaand aan de Endocrinoloog had ik een BIA onderzoek, ik had het nog nooit gehad. Men meet de plaats waar het vet en de spieren zitten, en de natuurlijke leeftijd en het gewicht.
Ik was weer wat zwaarder geworden. De bètablokkers zijn daar debet aan. Lager hartslag, lagere verbranding, maar ik heb meer spiermassa als vetmassa. En mijn natuurlijke leeftijd is 53 jaar, 14 jaar jonger dan de werkelijkheid, ik mag niet klagen.
Het was niet allemaal positief die dag. De receptioniste van afdeling K spreekt me nog altijd aan met meneer, ze weet in welke fase dat ik zit, ze weet dat genderdysfory is geconstateerd en toch nog altijd meneer, in een woord belachelijk, die mannelijke kleren behoudt ik nog even, want ik bedoel, als men mij nog steeds aanspreekt als meneer, dan moet je je er ook naar kleden.
Maar ik denk dat het gewoon pesterijen zijn, nadat ik haar bij het intake gesprek voor schut gezet heb. Sommige mensen zijn nu eenmaal haatdragend, de opmerking toen ik aan de balie kwam van “ik weet wel wie je bent” sprak boekdelen. Als ze toch weet wie ik ben, waarom dan nog steeds meneer, ik kan het niet anders zien als pesterijen, maar daar kan ik tegen, dat heb ik nooit anders gekend.
Bloedprikken was een catastrofe, heb net een klacht ingediend, toen ik vanmorgen het pleister eraf deed was mijn hele arm rood van het bloed. Dit kan natuurlijk niet. Ik heb nog zo tegen haar gezegd als het niet lukt uit de arm, haal het uit mijn hand, maar nee hoor, gewoon eigenwijs zijn, wat moet dat sukkeltje van een Limburger, wij weten het wel beter, wij steken gewoon die naald door de aderen tot midden in de arm en dan trekken we langzaam terug en dan zal er ook wel ergens bloed uit komen. Dat dat bloed blijft lopen, door de bloedverdunner, daar had die trut geen boodschap aan. De arm doet enorme pijn, kan hem ook bijna niet bewegen, zal ook nog wel het nodige weefsel naar de klote zijn.